Navegar

Quero fuxir da cárcere dos recordos
encher o barco de vellos fantasmas
e botalos polo mar abaixo.
E correr...
Abrirlle a porta a primavera.
navegar na poesía
fuxir con ela onde ninguén me mire.
Na miña fraxilidade síntome forte.
Vou arrincar as cordas que prenden estas mans
para tocar o vento e gardalo nalgún lugar
onde ninguén o atope.
E refuxiome asustada
abrazada as palabras.
As monecas coas que xogaba
teñen a cara pintada.
No amencer quero perderme
voar cos brazos abertos
respirando liberdade.
Trousar o que levo dentro de min.
Correr polos escenarios que sempre imaxinei,
desafiando os meus medos.

Co meu vestido de estrelas esperarei....
Son un labirinto que pide ser descuberto.
Rachar o peito
que emane a música que teño dentro.

Romperei as murallas
que non me deixan medrar.
O mar é inmenso
e eu quero navegar!


Asun Estévez (Pel de muller)