Tentación

                                                           E ves rompendo a noite
                                                               coa túa brancura.
                                                             Exultante achégaste,
                                                              sucumbe a caricia.
                                                              Voluptuosa beleza
                                                              amósame o camiño.
                                                                 Non te deteñas
                                                                       Kiss me

                                                                     Asun Estévez

Neles estou

                               Neles estou,
                               neles son,
                               neles existo.
                               Neles atoparasme 
                               se me buscas.
                               Neles ficarei
                               para sempre.
                               Amados libros.

                               Asun Estévez

Ollar

                                                            Ollo para o mundo

                                                       e paréceme tan pequeno.

                                                      Todo tan lonxe e tan preto.

                                                         Non calculo distancias,

                                                            tampouco as quero.

                                                               A miña retina

                                                              non ten límites

                                                          nin sabe de fronteiras.

                                                              

                                                             Nela hai espazo

                                                          para todo o universo.

                                                                 Asun Estévez

Agora

                                                                Necesitei mil silencios
                                                             para aprender a escoitarte.
                                                                    Agora eres voz,
                                                                      estás en todo.
                                                                       Agora seite.

                                                                       Asun Estévez

Palabra

                                                                  Cando parece 
                                                                que todo está dito,
                                                                 chega a palabra
                                                             e nace un novo poema.
                                                                 Brota en min a vida!
                                                                    Sobre o papel
                                                                   florece o mundo.

                                                                     Asun Estévez

O camiño

                              Botouse a camiñar...non era a primeira vez que facía aquel recorrido. 

                              Lembraba cada pedra, os seus pés gardaban na memoria aquela terra. 

                              Virou a cabeza e ollou todo canto deixaba atrás. Apenas necesitou un intre. 

                              Respirou, fíxoo profundamente e colleulle no peito a vida enteira.

                              Unha bágoa escorregou pola meixela, nos beizos pousóuselle un sorriso...

                              e proseguiu camiñando.  

                              Hoxe o horizonte amosábase distinto... 

                              Asun Estévez

Poesía

                                         Ámote Poesía...

                                         luz que alumea,

                                         faro que me guía.

                                         Ámote

                                         enteira e rota,

                                         pausada, delirante,

                                         doce e violenta.

                                         Ámote

                                         cando acaricias,

                                         cando sangras,

                                         cando berras.

                                                           Ámote!

                                          quero que o saibas Poesía!

                                                           Ámote...

                                                     onte, hoxe, mañá...

                                                      Ámote sempre!

                                                         Asun Estévez

Pai

                                          Pai,
                                          pensarte,
                                          traerte ata min.
                                          Camiñar ao teu lado
                                          sentir que segues aquí.
                                          Pai,
                                          apenas sentir ese abrazo
                                          co que sempre soñei.
                                          Pai,
                                          levoute o mar
                                          e nel Pai,
                                          nel sempre te atopo.

                                          Mais non estás...
                                          e nunca quecen as miñas mans.

                                          Asun Estévez

Noso

                                                                  Farta de pensarte
                                                                   fíxente posible.
                                                              Agora na miña boca
                                                                es o verso certo,
                                                                dun poema feito 
                                                                  sen palabras.
                                                            Construído no silencio
                                                                do noso ruido.

                                                                 Asun Estévez

A miña ollada

                                                     A miña ollada é unha inadaptada

                                                            que camiña por libre

                                                         e tenta conter ao mundo.

                                                    A miña ollada é un sopro do sol

                                                         que busca a redención

                                                    no último retallo dunha páxina.

                                                   A miña ollada vai por diante

                                                   e non entende de humildades.

                                                   É unha metáfora provocadora,

                                                     é un trazo que baila espido

                                                           ao redor do lume.

                                                           A miña ollada

                                                   é unha nena malcriada,

                                                       que salta e goza,

                                                       que ama e berra...

                                                 A miña ollada lévame lonxe,

                                                 e un vento que me fai voar

                                                     e me enche de vida.

                                                 Mais hai nela unha fondura

                                                que sabe a ferro, que sabe a grito,

                                                (que ole a mar, que ole a bágoa). 

                                                 Asun Estévez (Medrar nas mans)

Río abaixo

                      Un lugar, un momento, unha secuencia que se cruza cos teus ollos e colle vida. 

                      Sen saber como, de mero espectador pasas a ser protagonista e ficas envolto 

                      na súa historia que agora sentes que tamén é túa...e  vaste con ela, así sen máis... 

                      sen preguntas, sen medos, polo río abaixo, lixeira...

                      Asun Estévez (Texto e imaxe)

Quero rir con todo

                                  

                                   Quero rir con todo.

                                   Ríome de case todo.

                           Cando esperto, abro a ventá

                                      e vexo o ceo.

                           Homes e mulleres coma tolos,

                              camiñando pola rúa.

                             Arrecende a pan recén feito

                              e a herba recén cortada.

                                                                                             E río se ti ris.

                                                                                      Ríome de case todo.

                                                                                      Ríome moitas veces

                                                                                           por non chorar.

                                                                               Hai tantas cousas que cheiran...

                                                                                    A inxustiza, a envexa...

                                                                                 Que me revolven as tripas

                                                                                     ata facerme vomitar.

                                                                                  Cantos discursos baleiros,

                                                                               Caras ocultas detrás dun disfraz.

                                                                                      A verdade prostituída.

                                                                                           Somos títeres.

                                                                                        Títeres que bailan

                                                                                      a un mesmo compás.

                                                                                      Trapecistas sen rede

                                                                                       na comedia da vida.

                                                                                       Río moitas veces,

                                                                                        por non chorar.

                                                                              Ríome cos nenos, cos vellos.

                                                                                        Ríome contigo...

                                                                         e as veces de ti (das túas parvadas)

                                                                                     Vexo o meu fogar,

                                                                                       o meu xardín.

                                                                               Un día máis, estou viva.

                                                                                E ríome, síntome feliz.

                                                                               Non quero amargarme.

                                                                                  Xa o farei mañá...

                                                                               Ríome de case todo.

                                                                                Río moitas veces,

                                                                                 por non chorar.

                                                                       Prefiro ser o pallaso neste circo.

                                                                            Que outro sexa o león.

                                                                              Á volta da esquina

                                                                               está o domador,

                                                                               axexando astuto

                                                                               para ir a por el.

                                                                            Ríome de case todo.

                                                                            Ríome moitas veces,

                                                                               e río se ti ris.

                                                                     Asun Estévez (Pel de muller)

Crítica literaria de Medrar nas mans

Medrar nas mans, de Asun Estévez

Enviado o 28 Febreiro 2014

Asun Estévez

Medrar nas mans

Ir Indo, Vigo, 2013, 114 páxinas, 13 €

Afirma Asun Estévez que escribir é «unha forma de estar na vida e de sentir». Esa forma de estar convértese, cíclica e continuamente desde hai uns anos, en paixón e querenza polaescrita poética de xeito que esta autora do Morrazo volve ofrecer una mostra do seu traballo nun novo título poético -Medrar nas mans-, prologado con lucidez e acerto por Xosé Neira Vilas.

    O volume transita, ao meu ver, polos vieiros que entenden a poesía como unha necesidade, case diría que terapéutica, de expresión a través da cal, e á marxe de tendencias,  se atesoura unha dicción que nos interna no mundo particular dunha voz lírica que abala, desde as instancias do ontolóxico, polos eidos do erotismo, onde a presenza da natureza -sobre todo o mar, ese «verso fértil que me habita»- se erixe como clave, ata a dimensión máis social tamén aquí presente.

 As composicións de Estévez constitúen, ás veces, unha verdadeira reflexión sobre a vida onde non hai reparo en confesar, aberta e descarnadamente, en ocasións acudindo ao memorialístico, vivencias íntimas onde bolen dúbidas constantes sempre ao asexo, preguntas en ocasións sen respostas onde o importante talvez sexa a formulación das cuestións ás que por veces se achega en forma de imaxes visionarias, onde o onírico e a noite parecen ser, en moitas ocasións, compañeiras da poeta, xunto coa adopción de certa tonalidade profética, asimilada con naturalidade e coa que se exhibe o devezo por superar derrotas, abrazando a fe depositada quer na reconstrucción do eu, quer na expresión de solidariedade na dor dos demais.

     «Centos de papoulas», dise nun poema afortunado deste libro, que poden «medrar nas mans». Non é, abofé, mal consello.

http://cadernodacritica.blogaliza.org/2014/02/28/medrar-nas-mans-de-asun-estevez/