miércoles, 29 de enero de 2014

Canalla


                                Hai días que te aferras ao tempo
                                e o tempo desátase e búscate.
                                O tempo é un canalla
                                sen piedade, sen freo.
                                Xoga con vantaxe,
                                move os fíos,
                                empúrrate, voltéate.
                                Sábete vencido.
                                Sempre haberá algún pantasma
                                que saia da súa toba e te arrastre.

                                Asun Estévez

martes, 28 de enero de 2014

Ser


                                            Yendo y viniendo de mi
                                             voy siendo.
                                             Existo, limitada.
                                             Transcurro entre anónima y evidente.
                                             Se aproximan las aguas y parten,
                                             también las estaciones, llegan y se van.
                                             Todo viene con fecha de partida.
                                             El tic-tac del reloj que no para...
                                             tic-tac-tic-tac-tic-tac...
                                             Siento el frío del tiempo
                                             y para él no tengo abrigo.
                                             Me siento tan fuerte y...
                                             me siento tan frágil.
                                             Viviendo a ratos
                                             en esa entraña de luz
                                             que me construye.
                                             Apenas yo...
                                             esfera infinita de mi
                                             encontrándome y negándome
                                             una y otra vez.

                                             Asun Estévez

viernes, 24 de enero de 2014

En cada rúa


                                          Estender as mans, aproximarte,
                                          e botarme a andar en ti.
                                          da periferia ao centro,
                                          aquí e alá e máis alá aínda
                                          sen rumbo, sen saber onde ficar.
                                          E perderme en cada rúa
                                          porque todas me gustan.
                                          Emigrarte ata min
                                          en cada penumbra,
                                          invadir o teu escuro,
                                          agatuñar por dentro
                                          a túa pel e o teu corpo.
                                          Multiplicándonos por mil.
                                          Esquecendo o mundo.

                                          Asun Estévez

miércoles, 22 de enero de 2014

Todo



                                                           En este campo de batalla
                                                              me siento cómplice...
                                                          y hasta de mi tengo miedo.
                                                     Me enfundo en la coraza del silencio,
                                                    estrangulo las palabras entre las piernas.
                                                           
                                                          Todo miro...y apenas digo.
                                                           Muerdo y trago la evidencia.
                                                           Me iré como he llegado
                                                           sola y desnuda.
                                                           Sé que nada tengo
                                                           todo irá conmigo.

                                                               Asun Estévez

martes, 21 de enero de 2014

Aquí me tes


                                                                     Aquí me tes
                                                                xirando na palabra.
                                                                     Nunha espiral
                                                                     de preguntas.
                                                                     Orfa de todo
                                                           cando non atopo respostas.
                                                                     Aquí me tes,
                                                            transeúnte nas túas arterias.
                                                   Desprendéndome de tódolos pretéritos
                                                                entre sombras e luces.
                                                                    Escribo e borro,
                                                             e volta de novo a escribir
                                                             e volta de novo a nacer.
                                                                     Aquí me tes
                                                            con palabras ou sen elas.
                                                                     Aquí me tes...
                                                                  Non te esquezas.

                                                                     Asun Estévez









lunes, 20 de enero de 2014

Desatemos


                                                                      Rompí encajes,
                                                               la silueta en la intemperie.
                                                                      Abrí el pecho,
                                                                     dejé que entrara.
                                                                La caricia cálida e infinita,
                                                                la pisada ancha y profunda.
                                                                   Ahora que está dentro
                                                                                él,
                                                                      es quien manda,
                                                                                yo,
                                                                       la que le ordena.
                                                             
                                                              Cojamos lo que es nuestro.
                                                                    Desatemos el verso,
                                                                      hagámoslo ruido.

                                                                          Asun Estévez

viernes, 17 de enero de 2014

Entrei


                                                             Entrei no teu refuxio
                                                              profanei o templo.
                                                             Abandonei as mans
                                                             no oco das túas alas.
                                                         
                                                           Na xema dos meus dedos
                                                               fuches lume denso
                                                             e suqueite con tremor
                                                          pousándome en cada poro.

                                                                    Entrei en ti
                                                         profanei o templo con bicos
                                                                 de froitas e salitre.
                                                              Avancei no teu corpo.
                                                                Viaxeite sen presa.
                                                              Non houbo sacrificio
                                                          tampouco houbo blasfemia.

                                                             Entrei no teu refuxio
                                                               fixémolo sagrado.

                                                                  Asun Estévez

miércoles, 15 de enero de 2014

Me encontrarás


                                                       Me encontrarás, desnuda de mí
                                                        en una hoja de papel, escrita,
                                                            acostada sobre el verso
                                                             vibrando en la palabra.
                                                 Me encontrarás en la pupila de la noche
                                                                que te regresa a mí,
                                                                   y una y otra vez
                                                                desnacerás conmigo.
                                                          Me encontrarás hecha poema.

                                                     Y tú, solo tú...serás quien de leerme.

                                                                       Asun Estévez

martes, 14 de enero de 2014

Manuscritos: Asun Estévez


                                            

                                                 No Caderno da crítica os meus Manuscritos      

                                                   http://t.co/tj6pvbwnWa  (pinchar no enlace)



Visita hoxe esta sección a escritora Asun Estévez que nos deixa tres  mostras manuscritas do seu traballo poético, ámbito no que deu a coñecer títulos como Pel de muller (Ir Indo, 2008), Noites, amenceres… e algo máis, (Ir Indo, 2010) e mais  Medrar nas mans (Ir Indo, 2013). Volumes aos que cómpre engadir a peza narrativaBicos de sol (Ir Indo2010).
     Para a autora escribir  vén sendo «unha mestura de necesidade e de pracer. E fágoo dende sempre, dende que teño recordos».
    No que se refire ás dinámicas da escrita lembra desde sempre illarse, procurar o silencio, aínda que isto mudou nos últimos tempos: «calquera lugar pode ser o idóneo, mesmo rodeada de xente. A palabra chega e enxordece calquera ruído, faise dona do espazo e lévame lonxe. É a fame que pide ser saciada e a fonte onde eu bebo». Ao tempo sinala que o primeiro borrador é sempre a man: «é máis persoal, máis íntimo. No manuscrito concéntrase a forza e a sensación dese momento no que a palabra está a ser pensada. Naturalmente ao final acabo pasándoos tamén ao ordenador».

       No que atinxe ao proceso de xestación dun texto a autora non lle dá máis voltas ao «expresar o que sinto tal como nace, a primeira idea ten sempre a preferencia e tento non modificala no posíbel. Normalmente o poema brota de min xa completo, nunha linguaxe nítida, próxima. Gústame transmitir o latexo do profundo e a palabra permítemo, nela síntome segura, síntome máis eu, máis auténtica. Escribir e que me entendan, con iso teño suficiente».

jueves, 9 de enero de 2014

Mil veces



                                                            Escríbote mil veces
                                                            e mil veces te teño.
                                                            Zugo na túa terra,
                                                        bailo enriba do teu peito
                                                        no sutil ritmo do desexo.

                                                            É o teu corpo
                                                          o trazo que enche
                                                            a miña man,
                                                        a senda que me tenta
                                                        a caricia que procuro.

                                                           Escríbote mil veces
                                                         e outras tantas te teño.
                                                            Coa letra exacta
                                                            dos meus beizos,
                                                        coa tinta da miña lingua.
                                                            Escríbote enteiro.
                                                             Fágote poema.

                                                           Escríbote mil veces
                                                           e mil veces te teño...

                                                             E bailo enriba,
                                                          enriba do teu peito...

                                                                Asun Estévez

domingo, 5 de enero de 2014

Pedras


                                                  Sobrevivirte en cada instante da noite
                                                              cando a vida dorme 
                                                                 sobre as pedras.

                                                                    Asun Estévez

Asun, poeta do mar


por: Xosé Neira Vilas

{ DE TODO UN POUCO } 






XOSÉ NEIRA VILAS
Asun, poeta do mar

AÍNDA que non o invoque especialmente, o mar está nela. Aínda que nos seus poemas nos fale de camiños, de flores, de amores en leito compartido, navega e vive corpo a corpo mergullada, mediante o milagro da poesía, nas augas do Atlántico que abraza e que a abrazan. É afortunada porque veu ó mundo en Bueu, nese anaco azulado do mar do Morrazo.
Nun dos seus poemarios anteriores, Pel de muller, vémola ollando ese mar que ama, ese mar que a viu nacer. (Esperemos que de tanto amalo non chegue nunca a esluírse nel coma Alfonsina Storni).
Medrar nas mans (Ir Indo Edicións) é o título do último poemario de Asun, que presentou no seu Bueu natal. Recitou varios poemas del, acompañada no piano por Jezabel Argüelles. A súa voz era un trasunto da súa creación. Comprobamos que conta con seguidores na vila onde naceu e reside. Alí estaban moitos veciños que a aplaudían con orgullo local, se ben a poesía de Asun desborda a xeografía e inscríbese no patrimonio da literatura galega.
Algo desto dixemos Bieito Ledo, o editor, Xesús Alonso Montero e eu, que fixemos uso da palabra, ademais do alcalde de Bueu, quen destacou o feito de contar cunha creadora coma ela no seu territorio (parécenos ben que os dirixentes políticos e as institucións sexan sensibles á arte e á literatura). Máis alá de todo matiz ideolóxico, significa un valor cultural, un aporte ó acervo común e implica valoración e respaldo..
Medrar nas mans (con fermosas ilustracións de Xosé Vizoso) é un poemario que non se pode analizar nun breve artigo. Hai que saborear cada verso, medir cada palabra neste xardín poético que medra no sentimento e na arte de Asun.

http://www.elcorreogallego.es/opinion/firmas/ecg/asun-poeta-do-mar/idEdicion-2014-01-05/idNoticia-845545/

jueves, 2 de enero de 2014

Sede de sal


                                                                  Con sede de sal
                                                                  bebín cada letra
                                                                    do teu nome.
                                                                    Agora vives 
                                                                  nos meus labios.
                                                                  Respírote fondo.

                                                                     Asun Estévez

miércoles, 1 de enero de 2014

Unha palabra para o libro



 "Unha palabra para o libro" "Uma palavra para o livro"



E aí está ante ti, dono e señor, provocándote. Mírate, míralo. Téntate e achégaste. Tócalo, ólelo, deséxalo. El sábeo e non espera. Ábrese ante os teus ollos, entrégase. E faino unha e outra vez a golpe de tinta, dándoo todo, facéndote crer a verdade e a mentira. E, inxenuo de ti, crerás que fuches ti quen o elixiu. Sen darte apenas conta atraparate nos seus labirintos.
Deixarate entrar, camiñar polas súas rúas e beirarrúas. Incluso te deixará colarte na intimidade do seu cuarto. Abrir armarios e caixóns, ollar baixo a cama. Iso e máis ata acabar nos recunchos máis ocultos do seu corpo. E rodeado por pernas e brazos, enleado en saliva e envolto na túa lingua, dará comezo a danza, páxina a páxina. Piano, piano ou in crescendo, in crescendo!
Pode que chores, que rías, que loites, que venzas, que mates, que ames... todo en bandexa de prata e á túa mercé para gozalo... e se todo vai ben e conseguiches acariciar algunha estrela... quererás comezar de novo. E quedarás ancorado para sempre nas súas liñas ou quizais nalgún espazo en branco.
E sénteste poderoso, posuíches o mundo, pero el ganouche a alma. Non hai vencedor, tampouco hai vencido... repetimos? Piano, piano... in crescendo, in crescendo!!! A golpe de tinta!!!

Asun Estévez


"Uma palavra para o livro".


Não importa quem sou! Não tenho a menor ideia de qual é o livro. A minha noção é visual, aparente e depende do meu estado de espírito. Não me importa se é de autores ou de doutores conhecidos, ou deanónimo, nem quantas folhas tem o calhamaço; é o seu conteúdo e não o nome do escritor que conta.
Para mim o livro é como o corpo de uma mulher, tem curvas: aberto, parece ter nádegas e silhueta feminina; seus textos, pintalgados nas folhas, são como o batom nos seus lábios e cheira, cheira a papel e tinta, como se de um perfume no seu corpo se tratasse. O livro manipula-me, é uma bailarina num bar noturno, fascina-me como a dança de varão só para mim, faz-me viajar sem me levantar. É sexy, dorme comigo e segreda-me ao ouvido coisas que, por vezes, me deixam corado. Leva-me a imaginar coisas de terror, a sentir o medo e outras que nem queiram saber!
O livro tem saber, tem a sabedoria da minha mãe, o saber de muitos saberes. O bom livro não existe, só existem livros. Todos têm elegância e personalidade.
É mensageiro de sensações, do medo, da ansiedade, de tristezas, de alegrias e de sonhos. Foi neste último que ele mais se especializou e é o único que olha de frente para os olhos de uma mulher ou de um homem. É o alvo de todas as paixões; muitas mulheres bonitas o amam. As feias também. Mas ele gosta de todas, e tem toda a paciência do mundo para deixar que o toquem e o sintam.
Muitos homens também o veneram, como se saias tivesse.
Abrir uma e outra vez, agrada, vai! Não agrada, fica! Vem outra pessoa, afinal agrada, vai! Ele é assim, um vendido, como um prostituto que está à mercê, vai com qualquer um, porque nunca tem uma referência objetiva do quanto são lindos os olhos para quem ele vai ser o Sr. absoluto (da tal fixação ?????). Nunca reconhece quem o ama.
Livros novos e velhos são bonitos, são autênticos. Por eles, sou capaz de atravessar as noites. Não posso deixar de pensar, nem de ficar abismado com as informações e a magia que entra pela minha mente dentro. Tem 10, 50, 120, ou 600 páginas e todas elas podem ser despidas por qualquer um, sem tabu; sabe tudo dos momentos escaldantes do seu leitor, e até se dá ao desplante de testemunhar tudo nas madrugadas em que há amor. Ele é cusco, mas não revela o que vê. Ele vai ao Jardim, ao WC, ao quarto, à sala, viaja nos comboios e nos aviões e decora prateleiras. 
Gosta que o lambam na ponta dos dedos, folha a folha, gosta que o possuam com os olhos, controla-se e não geme. Quando satisfaz o seu leitor, é trocado por outro e aí vai ele construir outra intimidade com um novo leitor, sempre com vontade de ser e de se passar por virgem, uma e outra vez.
É esta a leitura que faço do livro…

Adérito Barbosa