Auténtica

                                         Coas pálpebras pechadas
                                                                                transfórmome.
                                         Nos confíns do teu mundo
                                                                                son insaciable.

                                         Neste universo de linguaxes
                                                     son unha illa
                                                            sen fronteiras para ti.

                                        As túas ondas explícitas
                                        baten nas miñas rochas
                                        e médranme as mans
                                                                        cando te toco.

                                       Fálame de amor,
                                       cúbreme de sedas e xestas.
                                       Escúlpeme a bicos,
                                       arrástrame con melodías.

                                       Envolve as miñas nubes
                                       con pétalos de orballo
                                       e amárrame con elas.

                                      Nos meus puntos cardinais
                                                                               bifúrcate.
                                      E sorbe os xaropes de meu corpo
                                                                                         que se entrega insolente.

                                      Escóndete nas raiolas
                                      deste palpitar frenético.
                                      Con vendavais de pracer
                                      expurga a miña praia.

                                     Co meu corpo desatado
                                                                          son libre!
                                     Atravesando os silencios
                                                                          coa miña música.

                                    Amareite auténtica.
                                    Amareite ata quebrar.
                                    Porque son ampla.
                                    Son extrema, esaxerada.
                                                                           Intensa!!!

                                   Asun Estévez (Noites, amenceres...e algo máis)

Preciso de ti

                                                            O verso que non digo
                                                       queima entre os meus dentes.
                                                           E ti sabes que eu preciso
                                                         de morderte en cada estrofa.

                                                           O verso que non digo
                                                               féreme a lingua.
                                                               Correrei tras el
                                                         non deixarei que me venza.

                                                              Preciso de ti, verso.
                                                             Preciso de devorarte
                                                                    e ti sábelo.

                                                            Sei que haberá un verso
                                                       que fará cantar os meus labios
                                                            entre bocado e bocado.

                                                               Preciso de ti, verso
                                                                     e ti sábelo.
                                                              Preciso de devorarte
                                                                     e despois...
                                                            despois lamber os dedos.

                                                                     Asun Estévez

Y volar

                                                             Las vi mover sus alas,
                                                                   alzar el vuelo
                                                        romper el aire con sus cuerpos.
                                                                 Quién fuera hoja...
                                                           Quién tuviera su levedad...

                                                                     Asun Estévez

Vidrios rotos

Amaneció la mañana con los vidrios rotos.

Ya sé que a ti eso no te preocupa, es más, sé que ni siquiera te plantearás el porqué, a pesar de haberte llamado con urgencia para decírtelo. Claro, me olvidaba que otras mil veces hice lo mismo, no necesitas recordármelo. Pero hoy, quizás por primera vez después de tantos años, siento que nada es igual.

Si, efectivamente los vidrios están rotos, se han hecho añicos, horizontalmente y en vertical. 

Al fin, consigo verlo claramente. Ahora que casi me daba por vencida, después de tanta tentativa inútil…

Fuera llueve y el agua camina hacía mis pies, ya nada me importa ni me incomoda.

Por una vez dejaré que la vida entre y se cuele en mí.

Cuando llegues, no olvides recoger los cristales…


Asun Estévez

Outono no meu xardín

Tódolos días nace en min algún poema...

En lo oscuro

                                         Dime que eres capaz de herirme
                                         y te amaré en el cuarto oscuro.
                                         Desenvainando las furias
                                        desmordiéndote  entre los dientes.
                                        Recórreme con las manos abiertas
                                        en un sueño salido en sílabas.
                                        No diré nada
                                        en la cúspide imperfecta
                                        de mi grito prohibido.
                                        El labio partido en la abundancia
                                        se agita en mi
                                        y tiembla el hilo cuando me encuentra
                                        y me consume
                                        y me consuma.

                                       Dime que eres quien de herirme 
                                       y te amaré...
                                       (en el cuarto oscuro)

                                       Asun Estévez

En todo

                                                                      Hilvaneite
                                                                 coas miñas mans,
                                                                    fíxente poema.
                                                                     Agora estás
                                                                 en tódolos lugares,
                                                               en todo canto eu miro.
                                                                 En todo canto sinto.

                                                                     Asun Estévez

Te prohíbo

                                                    Te prohíbo que me venzas
                                                    y que borres
                                                    el tacto de esos momentos
                                                    en los que me ocupas.
                                                    Te prohíbo
                                                    que olvides las caricias
                                                    que haces sangrar
                                                    en el poro abierto 
                                                    de mi carne.
                                                    Te prohíbo
                                                    que me condenes
                                                    a no sentirte
                                                    en todos los huecos
                                                    en los que te sumerges.
                                                    Te prohíbo
                                                    que tengas prisa
                                                     por dármelo todo.

                                                    Aún quedan tardes
                                                    que deshacer
                                                    en la orilla de nuestros cuerpos.

                                                   Te prohíbo que te vayas.
                                                   Te pido que te quedes.
                                                   En el sabor de mi lengua,
                                                   en la depredadora desnudez
                                                   del último gemido.

                                                   Asun Estévez

Lo que perdura

                                                       Te busqué en el sabor de las cosas

                                                         que fueron mías en otro tiempo.

                                                           Fue bueno regresar a ese yo

                                                             y descubrir que la esencia

                                                                       aún perdura.

                                                                      Asun Estévez

VÍDEO PRESENTACIÓN MEDRAR NAS MANS

Vídeo da presentación-recital de Medrar nas mans no Culturgal 2013 en Pontevedra.

Acompáñanme o editor Bieito Ledo, o libreiro Fernando Miranda e a pianista Jezabel Argüelles




                         http://www.youtube.com/watch?v=Pwc-nFIJs9A&feature=youtu.be

NO CULTURGAL CO MEU LIBRO MEDRAR NAS MANS

No Culturgal co meu libro Medrar nas mans

http://tendencias.galiciaconfidencial.com/nova/16704.html

Fronte ó mar

                                                              Fronte ó mar...un camiño
                                                                  a verdadeira fuga...
                                                            (o espertar aínda é posíbel)

                                                          Asun Estévez (Medrar nas mans)

Sempre ti

                                                                    Ti sempre
                                                            nesa rúa que desando
                                                               de regreso a min.
                                                          Na emoción das cousas 
                                                               que están por vir.
                                                             Nese dourado lenzo
                                                          onde ninguén me buscou...
                                                                    
                                                                   Ti sempre,
                                                         ese instante inextinguible
                                                                 que me posúe,
                                                                esa condena doce
                                                            que ven para salvarme
                                                                   e permanece.

                                                                     Sempre ti,
                                                                   principio e fin
                                                                  que se enraíza
                                                                  na miña nudez.
                                                             Voz que me sementa,
                                                                    secreta luz
                                                                   que me vive
                                                                 e me fai eterna.

                                                     Asun Estévez (Medrar nas mans)

Todo chega

                                                           Xa non esperaban nada
                                                             pero chegou o todo
                                                              e sorprendeunos...
                                                 Olláronse e descubriron un horizonte,
                                                           o inicio dun novo camiño.
                                                      Recoñecéronse a pesar do tempo
                                                            e botáronse a andar...
                                                          Imposível esquecer tanto.


                                                          A vida de cando en vez
                                                              ten estas cousas,
                                                      é como unha nena caprichosa,
                                                             que chega e xoga...

                                                                                               Asun Estévez

Fun contigo

                                                                    
                                                                 Fun contigo
                                                                    A praia.
                                                                    Pola area, 
                                                                    camiñando.
                                                                    
                                                             Vestida a pel de vento.
                                                             Envolta en auga salgada.         
                                                                    
                                                                   Fun contigo
                                                             desafiando a maraxe
                                                                   cos peitos nus.

                                                               Traspasei o océano.
                                                          Abrín a porta do horizonte.

                                                                      Mar
                                                              Refuxio mariño
                                                             das almas ceibes.
                                                                Fun contigo,
                                                                   a praia.
                                                                Fun contigo.
                                                                  Soñando.
                                                                                  Descalza.

                                                          Asun Estévez (Pel de muller)

Memoria

Siempre algo de lo que fuimos permanece, la raíz, la esencia. 
Un algo que nos lleva a ese origen de donde venimos. 
La memoria de un tiempo que fue más nuestro que ninguno. 
El comienzo de ese todo al que pertenecemos y que nos conforma.


Siempre,
en una mirada que no crece,
en una sonrisa que no me abandona.
La niña que fui un día
todavía vive en mi.

Asun Estévez

Seguir vivas

                                        
                                        Morremos moitas veces e seguimos vivas

                                         aquí e agora,
                                         neste intre con vida propia.
                                         Mantendo o equilibrio
                                         desas causas que aínda non se perderon.

                                         E pensamos nelas,
                                         nas súas vidas encollidas,
                                         nos berros invisíbeis
                                         nos crueis pesos mortos
                                         que o estragan todo.
                                         En todas as bágoas vertidas,
                                         nesa dor fritida en aceite.

                                         E queremos ser palabra.

                                         Ser voz.

                                         Unha voz nítida que se escoite.

                                        A Túa
                                                 a Miña
                                                           a de Todas!

                                        Mirar de fronte ao mundo
                                        e que non trema o corpo.
                                        Renacer en augas limpas
                                        e gritar os nosos nomes.

                                        Asun Estévez (Medrar nas mans)

Chegas!

                        Chegas!
                        Nocivo e necesario
                        nunha noite que esperta,
                        rabuñando adxetivos ocultos
                        no meu canto de libélula.

                        Chegas!
                        E rachas a xeometría
                        dunha ausencia que corroe.
                        desterrando os meus desvelos
                         horizontais e indefinidos.

                          Chegas!
                          E ábrense os acantilados
                          que desfollan os meus campos.
                          E queimas os pasadizos
                          onde medran as miñas moléculas.

                          Chegas!
                                  Deixo de vivir na miña carne.
                                                                  Derretes o tempo.
                                                                                 Desatas e vértese a miña galaxia!

                          E pos en hora os reloxos
                          que me recordan que esta noite
                          aínda non estou morta!

                          Asun Estévez (Noites, amenceres...e algo máis)

Ilustración de Luis Davila

Libertad

                                                No quiero renunciar a reinventarme cada día,
                                                a sentirme sorprendida ante lo imperceptible.
                                                No quiero renunciar a ser yo
                                                en este despropósito de vida.
                                                 
                                                Desoxidarme de la rutina
                                                y destejer el látigo que me doblega
                                                hasta encontrar esa flor que me habite.
                                                       
                                                    Mujer, libertad, palabra...

                                                             Asun Estévez            

Abre as xanelas!

                                         Chegaches coa boca cosida
                                         e a luz exiliada dos ollos.
                                         Coas mans pintadas de brétema
                                         e a dor impresa nos xeonllos.

                                         Nun trono de sombras
                                         coroada de pedras.
                                         meniña descalza, coitada,
                                         fuxindo dos soños resgados.

                                         Arrinca as raíces noxentas
                                         que feren o teu corpo.
                                         Desata as cordas dos nocellos,
                                         deixa que corran as pernas.

                                        Abre as xanelas !
                                        Cando entre o sol gárdao na artesa.
                                        Enche as gretas de verbas, 
                                        fúndete núa nas mareas.

                                        E préndelle lume as serpes
                                        que che cuspiron na inocencia.

                                       Abre as xanelas!
                                                                 Aló no horizonte...
                                                                                              sorrí unha nena.

                                                                                     Asun Estévez (Noites, amenceres...e algo máis)

Ese lugar

Menos non ser eu , gústame todo

                                                   A liberdade que escorrega
                                                      polas pernas abertas.
                                                      Ir cos beizos pintados,
                                                        nesta boca sedenta.
                                                     Vestir o corpo de luces,
                                                      levar a alma en coiros.

                                                        Menos non ser eu,
                                                           gústame todo.

                                                     O amor metafórico,
                                                      o sexo irreverente.
                                                       Durmir ó serán 
                                                       no colo da noite.
                                                   O amor incandescente,
                                                       desexo incesante.

                                                      Menos non ser eu,
                                                         gústame todo.

                                                    Da loucura desta vida,
                                                              desertar.
                                                     Amar sen pagar peaxe.
                                                       Amarrarme o temón.
                                                         Ter unha barca 
                                                        disposta a navegar.

                                                       Menos non ser eu,
                                                            gústame todo.

                                                        E quero encherme ,
                                                       encherme de estrelas
                                                             ata reventar.
                                                           Dame de comer.
                                                      Non ves que teño fame?

                                                             O sen nome,
                                                              o innomeable.
                                                          Perségueme no silencio.
                               
                                       Fóra a escuridade.
                                                                                               Fóra a censura.

                                                              Cruzar a fronteira.
                                                           Camiñar polos carreiros

                                                            en busca de aventura.
                                                     
                                                              Menos non ser eu,
                                                                  gústame todo.

                                             

                                                        Asun Estévez (Pel de muller)