sábado, 30 de noviembre de 2013

jueves, 28 de noviembre de 2013

Fronte ó mar


                                                              Fronte ó mar...un camiño
                                                                  a verdadeira fuga...
                                                            (o espertar aínda é posíbel)

                                                          Asun Estévez (Medrar nas mans)

Sempre ti

                                                                    Ti sempre
                                                            nesa rúa que desando
                                                               de regreso a min.
                                                          Na emoción das cousas 
                                                               que están por vir.
                                                             Nese dourado lenzo
                                                          onde ninguén me buscou...
                                                                    
                                                                   Ti sempre,
                                                         ese instante inextinguible
                                                                 que me posúe,
                                                                esa condena doce
                                                            que ven para salvarme
                                                                   e permanece.

                                                                     Sempre ti,
                                                                   principio e fin
                                                                  que se enraíza
                                                                  na miña nudez.
                                                             Voz que me sementa,
                                                                    secreta luz
                                                                   que me vive
                                                                 e me fai eterna.

                                                     Asun Estévez (Medrar nas mans)

miércoles, 27 de noviembre de 2013

Todo chega

                                                           Xa non esperaban nada
                                                             pero chegou o todo
                                                              e sorprendeunos...
                                                 Olláronse e descubriron un horizonte,
                                                           o inicio dun novo camiño.
                                                      Recoñecéronse a pesar do tempo
                                                            e botáronse a andar...
                                                          Imposível esquecer tanto.


                                                          A vida de cando en vez
                                                              ten estas cousas,
                                                      é como unha nena caprichosa,
                                                             que chega e xoga...

                                                                                               Asun Estévez

martes, 26 de noviembre de 2013

Fun contigo

                                                                    
                                                                 Fun contigo
                                                                    A praia.
                                                                    Pola area, 
                                                                    camiñando.
                                                                    
                                                             Vestida a pel de vento.
                                                             Envolta en auga salgada.         
                                                                    
                                                                   Fun contigo
                                                             desafiando a maraxe
                                                                   cos peitos nus.

                                                               Traspasei o océano.
                                                          Abrín a porta do horizonte.

                                                                      Mar
                                                              Refuxio mariño
                                                             das almas ceibes.
                                                                Fun contigo,
                                                                   a praia.
                                                                Fun contigo.
                                                                  Soñando.
                                                                                  Descalza.

                                                          Asun Estévez (Pel de muller)

lunes, 25 de noviembre de 2013

Memoria

Siempre algo de lo que fuimos permanece, la raíz, la esencia. 
Un algo que nos lleva a ese origen de donde venimos. 
La memoria de un tiempo que fue más nuestro que ninguno. 
El comienzo de ese todo al que pertenecemos y que nos conforma.


Siempre,
en una mirada que no crece,
en una sonrisa que no me abandona.
La niña que fui un día
todavía vive en mi.

Asun Estévez

Seguir vivas




                                        
                                        Morremos moitas veces e seguimos vivas

                                         aquí e agora,
                                         neste intre con vida propia.
                                         Mantendo o equilibrio
                                         desas causas que aínda non se perderon.

                                         E pensamos nelas,
                                         nas súas vidas encollidas,
                                         nos berros invisíbeis
                                         nos crueis pesos mortos
                                         que o estragan todo.
                                         En todas as bágoas vertidas,
                                         nesa dor fritida en aceite.

                                         E queremos ser palabra.

                                         Ser voz.

                                         Unha voz nítida que se escoite.

                                        A Túa
                                                 a Miña
                                                           a de Todas!

                                        Mirar de fronte ao mundo
                                        e que non trema o corpo.
                                        Renacer en augas limpas
                                        e gritar os nosos nomes.

                                        Asun Estévez (Medrar nas mans)

domingo, 24 de noviembre de 2013

Chegas!

                        Chegas!
                        Nocivo e necesario
                        nunha noite que esperta,
                        rabuñando adxetivos ocultos
                        no meu canto de libélula.

                        Chegas!
                        E rachas a xeometría
                        dunha ausencia que corroe.
                        desterrando os meus desvelos
                         horizontais e indefinidos.

                          Chegas!
                          E ábrense os acantilados
                          que desfollan os meus campos.
                          E queimas os pasadizos
                          onde medran as miñas moléculas.

                          Chegas!
                                  Deixo de vivir na miña carne.
                                                                  Derretes o tempo.
                                                                                 Desatas e vértese a miña galaxia!

                          E pos en hora os reloxos
                          que me recordan que esta noite
                          aínda non estou morta!

                          Asun Estévez (Noites, amenceres...e algo máis)


Ilustración de Luis Davila

sábado, 23 de noviembre de 2013

Libertad



                                                No quiero renunciar a reinventarme cada día,
                                                a sentirme sorprendida ante lo imperceptible.
                                                No quiero renunciar a ser yo
                                                en este despropósito de vida.
                                                 
                                                Desoxidarme de la rutina
                                                y destejer el látigo que me doblega
                                                hasta encontrar esa flor que me habite.
                                                       
                                                    Mujer, libertad, palabra...

                                                             Asun Estévez            

viernes, 22 de noviembre de 2013

Abre as xanelas!




                                         Chegaches coa boca cosida
                                         e a luz exiliada dos ollos.
                                         Coas mans pintadas de brétema
                                         e a dor impresa nos xeonllos.

                                         Nun trono de sombras
                                         coroada de pedras.
                                         meniña descalza, coitada,
                                         fuxindo dos soños resgados.

                                         Arrinca as raíces noxentas
                                         que feren o teu corpo.
                                         Desata as cordas dos nocellos,
                                         deixa que corran as pernas.

                                        Abre as xanelas !
                                        Cando entre o sol gárdao na artesa.
                                        Enche as gretas de verbas, 
                                        fúndete núa nas mareas.

                                        E préndelle lume as serpes
                                        que che cuspiron na inocencia.

                                       Abre as xanelas!
                                                                 Aló no horizonte...
                                                                                              sorrí unha nena.

                                                                                     Asun Estévez (Noites, amenceres...e algo máis)

miércoles, 20 de noviembre de 2013

Ese lugar







Menos non ser eu , gústame todo

                                                   A liberdade que escorrega
                                                      polas pernas abertas.
                                                      Ir cos beizos pintados,
                                                        nesta boca sedenta.
                                                     Vestir o corpo de luces,
                                                      levar a alma en coiros.

                                                        Menos non ser eu,
                                                           gústame todo.

                                                     O amor metafórico,
                                                      o sexo irreverente.
                                                       Durmir ó serán 
                                                       no colo da noite.
                                                   O amor incandescente,
                                                       desexo incesante.

                                                      Menos non ser eu,
                                                         gústame todo.

                                                    Da loucura desta vida,
                                                              desertar.
                                                     Amar sen pagar peaxe.
                                                       Amarrarme o temón.
                                                         Ter unha barca 
                                                        disposta a navegar.

                                                       Menos non ser eu,
                                                            gústame todo.

                                                        E quero encherme ,
                                                       encherme de estrelas
                                                             ata reventar.
                                                           Dame de comer.
                                                      Non ves que teño fame?

                                                             O sen nome,
                                                              o innomeable.
                                                          Perségueme no silencio.
                               
                                       Fóra a escuridade.
                                                                                               Fóra a censura.

                                                              Cruzar a fronteira.
                                                           Camiñar polos carreiros

                                                            en busca de aventura.
                                                     
                                                              Menos non ser eu,
                                                                  gústame todo.

                                             
                                                        Asun Estévez (Pel de muller)

domingo, 17 de noviembre de 2013

Aquí e alá

                                                                     Aquí e alá
                                                               en tódolos lugares
                                                                    e en ningures.
                                                         Á procura dun anaco de vida,
                                                                      non máis...


                                                                     Aquí e alá
                                                               en tódolos lugares
                                                                   e en ningures.
                                                        Sempre rodeada de distancias...

                                                        

                                                        É a ausencia un tempo escuro
                                                            que aplaca calquera luz.
 



                                                                                                     Asun Estévez (Medrar nas mans)

Escribo


Quero compartir este poema o que alguén lle dou unha resposta que considero moi fermosa.
                               No mundo das palabras acontecen estas cousas.
  
                                

.

sábado, 16 de noviembre de 2013




Naufraxio

                                                              Trae e leva, leva e trae...o mar...               
                                                                           sempre o mar
                                           

viernes, 15 de noviembre de 2013

Xustiza



Chámanlle xustiza
Coñécela?
Din que viste de preto
que leva no rostro
mofa e desprezo.
O ollar é de xeo,
o sangue,
un fluído pegañoso
e escuro.
Arrastra as pernas
e calza cadeas,
esmigalla ao seu paso
calquera forma de vida.
Chámanlle xustiza...
e durme en cama de ouro
por enriba do mundo,
mentres outros...outros
dormen nas rúas...
e choran na sombra.
Chámanlle xustiza...
e os seus tentáculos
emporcan todo canto tocan.
O noso azul,
os nosos camiños,
a nosa liberdade.
Chámanlle xustiza
e houbo un día
que confiei nela.
Parva de min
sempre crendo en utopías.
Chámanlle xustiza...
e seica traba coma unha loba.
Así che chaman...
por chamarlle... dalgunha maneira.
Ata cando este silencio?
Este silencio consentido,
meu, teu
e de todos.
Dime ti ata cando?...
Dimo ti se o sabes.
Porque non hai dor
que o tempo cure,
nin haberá lugar
para agochar tanta vergoña
e tanta, tanta pena.
 
Asun Estévez

jueves, 14 de noviembre de 2013

Espellos




            Vou correndo...
                                      e tropezo.
                                    
                                            Mírome nos espellos.
                                            Descubro os estigmas noxentos
                                            que debuxan a miña fronte.

            Vou correndo...
                                       violenta.
                                            E rómpese o vestido
                                            que oculta a inocencia.

                                            E alí están eles,
                                            mirándome como se fose
                                            unha simple presa.

                                            Abro a luz.
                                            Estrangulo ao silencio.
                                            Libérome dos zapatos
                                            que tanto me apertan.
          
                                             É bótome ao camiño
                                             pisando herbas, lagartos,
                                             os velenos que nos destrúen.
           
           Vou correndo...
                                      mostrando o meu corpo pequeno,
                                      as raíces do meu peito.

                              Vou correndo...
                                                          Mírome nos espellos
                                                          e gústame o que vexo.

                                                          Asun Estévez (Noites, amenceres...e algo máis)

miércoles, 13 de noviembre de 2013

¿Recuerdas?



                                                             Por si quieres volver, 
                                                             estaré donde siempre..
                                                                  ¿Recuerdas?
                                               En la curva del instante donde me dejaste.
                                                          En una ciudad sin nombre, 
                                                               en la calle de nadie.

                                                                                                 Asun Estévez



martes, 12 de noviembre de 2013

Ti misma

                                                                     Es, sempre es.
                                                              Dobregando a túa esencia
                                                              no límite de ti mesma.
                                                              Un día
                                                                           e outro
                                                                                           e outro
                                                                                                          en anacos e completa.

                                                                                                         Asun Estévez (Medrar nas mans)

lunes, 11 de noviembre de 2013

Sempre co mar




O mañá





O mañá
O mañá pode ser un horizonte de grandes ollos,
unha fonte luminosa que consiga xirar o universo.
É posíbel que mañá as nosas mans
teñan a dimensión exacta para tocar o mundo
e non facerlle dano.
É posíbel que ao fin falemos en silencio
co ese idioma das non palabras.

                                                                                                                        Asun Estévez

domingo, 10 de noviembre de 2013

Bajo la lluvia


BAJO LA LLUVIA

Es en estos días de lluvia
cuando preciso
de arrancar la piel
ser una flor sin nombre,
sin un código de barras
que me delate.
Clavar de nuevo en las heridas
para permanecer fuerte,
entera,
más viva…
y salir a la calle…
Correr
           bailar
saltar
           cantar
gritar…


Mojarme bajo la lluvia
dejar que brote
en mi cuerpo,
que cada gota
sea un acorde
que me inunde,
que me ahogue,
que me haga suya…
Es en estos días de lluvia
cuando me reconstruyo
y soy más yo,
la más cierta.




Bajo la lluvia
soy una niña revoltosa
provocando la vida,
haciéndola mía.
Bajo la lluvia,
desnuda
por dentro y por fuera,
sin nada
y poseyéndolo todo…

Bajo la lluvia, desnuda
en un abrazo
que amarre el tiempo
mientras me habita.


Asun Estévez
8-agosto-2013

sábado, 9 de noviembre de 2013

Aquí


Aqui

Vaise a luz
e aníñome nas follas.
E o silencio un espazo
que clama ser enchido.
Eu aquí e ti,
ti tan lonxe...
Por que non agora?


                                           Asun Estévez

Exposicion libraria Miranda " en BUEU, onde ia ser"


Prensa 1

en verso

"Escribir faime gozar"

Asun Estévez: "Cabréame o que está a pasar coa lingua galega. Hai que seguir reclamando a liberdade para o noso idioma"

A autora, Asun Estévez, coa portada do libro  - FOTO: AXENCIAS
A autora, Asun Estévez, coa portada do libro - FOTO: AXENCIAS

VANESA OLIVEIRA . SANTIAGO   | 15.01.2011 
A- A+


Asun Estévez (Bueu, 1966) comezou a súa andaina literaria "cara ao mundo" en 2008 co libro Pel de muller, no que vertía en verso o íntimo proceso de superación dun cancro de mama. Agora volve recuncar en Ir Indo co seu segundo poemario, Noites, amenceres... e algo máis que presenta mañá, día 16, no Auditorio Municipal de Cangas, ás 18.00 horas, e tamén haberá un recital poético a cargo da propia autora, acompañada á guitarra por Estela Martínez Martínez e Alejandro Lorenzo Díaz. Nesta obra amosa unha evolución cara a unha poesía máis social, máis preocupada polo que pasa ao seu arredor, aínda que tamén volve sobre a súa propia experiencia coa escrita. "Gústame o infinito, ter o horizonte amplo, deixar atrás os zapatos que me apertan. Porque sei que así, todo acabará sendo posible", asegura a poeta.
Encabezada por unhas verbas de Antía Cal, que se declara "engaiolada" coa poesía de Asun, e ilustrada polo debuxante pontevedrés Luis Davila, a obra representa, segundo a autora, "unha evolución" con respecto a Pel de muller. "Empeza cun poema que se titula "Deixando atrás" e que significa un cambio na miña maneira de sentir e tamén de expresarme. Sinto máis ganas de deixar o "eu" e dicir outras cousas", explica.
A presenza do mar, a sensualidade, a intensidade das sensacións ou o amor configúranse como as bases temáticas da poesía da bueuense. "Son sensacións sen as que non podo vivir. Cando escribo é como vivir moitas vidas nunha soa. Podo dicir cousas que non diría se non estivera diante do papel. Cando escribo sinto que son invencible, que o mundo non doe, é como unha fame ou unha sede da que non me podo saciar", asegura.
A intensidade do sentimento amoroso é reflexo, para a autora, da súa vivencia coa escrita. "Escribir faime gozar como ningunha outra cousa. Cando penso e verto as miñas palabras sobre o papel, desfruto pero aínda desfruto máis cando as recito. É coma unha especie de fusión entre o corpo e o pensamento", sinala a autora.

Chove

Chove
Rio...Canto...Bailo
Deixo que me molles

Baixo a chuvia,espida
Num abrazo que detén o tempo
Mentres me habita...


Asun Estévez (medrar na mans)

Navegar

Quero fuxir da cárcere dos recordos
encher o barco de vellos fantasmas
e botalos polo mar abaixo.
E correr...
Abrirlle a porta a primavera.
navegar na poesía
fuxir con ela onde ninguén me mire.
Na miña fraxilidade síntome forte.
Vou arrincar as cordas que prenden estas mans
para tocar o vento e gardalo nalgún lugar
onde ninguén o atope.
E refuxiome asustada
abrazada as palabras.
As monecas coas que xogaba
teñen a cara pintada.
No amencer quero perderme
voar cos brazos abertos
respirando liberdade.
Trousar o que levo dentro de min.
Correr polos escenarios que sempre imaxinei,
desafiando os meus medos.

Co meu vestido de estrelas esperarei....
Son un labirinto que pide ser descuberto.
Rachar o peito
que emane a música que teño dentro.

Romperei as murallas
que non me deixan medrar.
O mar é inmenso
e eu quero navegar!


Asun Estévez (Pel de muller)