Ningún
día é igual ca outro. Nin onte é coma hoxe, nin hoxe será como mañá...
O
reloxo tocaba coma un louco.
–Cala,
cala, por Dios.
Qué
ganas de lanzalo ben lonxe. Tódalas mañás a mesma historia. Mais hoxe non foi
así, por unha vez alegrouse daquela canción impertinente e repetitiva. O sol entraba pola xanela disposto a empurrala
do leito, ela sorriu agradecida. Ergueuse dun salto, activándose de inmediato.
Sentíase nerviosa, inqueda de máis, despois dunha noite toda ás voltas. Dun
tempo a esta parte xa non durmía con aquela tranquilidade que acostumaba, aquel
desconectar do mundo cunha facilidade mesmo asombrosa ata para ela. É ben certo
que o tempo non pasa en balde. A saber que tiña acontecido na súa cabeza
durante o sono. Aínda que aquí, así baixiño, entre nós, ela ben o sabía.
Despois
dun baño reparador, enfundouse uns jeans
azuis e unha camiseta da mesma cor. Calzou os primeiros zapatos que atopou. Sentiuse
segura de si mesma, coma sempre. Xa non era unha nena, tíñao asumido, e non
perdería o tempo disimulando o evidente.
Preparou
un café só, ben quentiño, enguliuno a présa. Colleu unha tosta e un bolso que
levaba dentro a metade da súa vida e botou pola porta. Facíase tarde e sentíase
impaciente. Achegábase o momento, hoxe era o día.
Imaxinou
tantas veces aquel encontro, soñouno un día tras outro ó longo daqueles anos. Aquel
ollarse de novo, escoitarse e ser apenas un.
Colleu
o coche. El levaríana ao mesmo lugar de sempre, sen preguntas. A rutas que
foron importantes na nosa vida nunca se esquecen.
En
silencio ía facendo o mesmo percorrido, a mirada atenta e perdida. O pensamento
traballando a mil por hora nun ir e vir
de recordos que nunca deixaron de ser presente.
Aparcou
a beira da praia. Case non había ninguén, tan só un coche aparcado a cincuenta
metros e unha parella que camiñaba con poucas ganas, e menos que dicirse. Fronte
o mar, sempre confidente na súa vida, testemuña dos bos momentos e das
catástrofes.
Mirou
ó redor, aínda non estaba. Inevitablemente pensou:
–E se non ven? Non, non é posible. Nunca
dubidei del e non vou facelo agora.
Sentouse
nun banco e pechou os ollos, deixou ca brisa lle acariciara o rostro. Lembrouse
dun barquiño de papel que lle fixera un día, na espera entre prato e prato.
Imaxinou aquel barco sucando os mares, coas velas abertas e tensadas como
fortes brazos...
Sentiu
como un coche se achegaba, os ollos pechados, o corazón e a vida toda subindo
pola gorxa. Un minuto, dous, tres...imposible moverse cando a emoción
desborda...
Unhas
mans rodeárona. Ana sentiu a calor nunca esquecida daquel abrazo, daquel peito
aprendido a golpe de caricia.
-Estás
aquí- díxolle ela.
-Cumpro
sempre as promesas. Lémbraste? Díxenche que ti eras a muller da miña vida.
Estaba
todo dito. Ficaron en silencio e o barquiño de papel fíxose co mar enteiro.
Ningún
día é igual ca outro. Nin onte é coma hoxe, nin hoxe será como mañá...
Asun Estévez
zz.jpg)
