Buscádeme
nun acantilado de luz,
alí
onde as sereas cantan as primaveras.
Sempre
no outro lado do vento,
á
procura de xanelas.
Sempre
revestida de linguaxes
na
miña casa de sol,
de
treboadas e bágoas.
Sempre
fuxindo dos espellos
cubertos
de silencio.
Das
cadeiras sen alma,
dos
abrazos baleiros,
das
páxinas en branco.
Dos
fantasmas
que
sempre regresan
sedentos
do perfecto.
Desa
soidade imposible
na
que se afogan os días
e
as noites.
Sempre,
nese ir e vir,
nesa
liña constante de fuga.
Asun Estévez
Maravillosos tus poemas!!
ResponderEliminarGracias Silvia por navegar en estas palabras :)
ResponderEliminar