Poesía, o lugar máis íntimo e profundo, a sublime caricia. Esa voz que o enche todo de vida. Poesía, navegarei en ti e fareite miña... Achégate! A porta está aberta. Entra...faremos xuntos o camiño.
viernes, 17 de enero de 2014
Entrei
Entrei no teu refuxio
profanei o templo.
Abandonei as mans
no oco das túas alas.
Na xema dos meus dedos
fuches lume denso
e suqueite con tremor
pousándome en cada poro.
Entrei en ti
profanei o templo con bicos
de froitas e salitre.
Avancei no teu corpo.
Viaxeite sen presa.
Non houbo sacrificio
tampouco houbo blasfemia.
Entrei no teu refuxio
fixémolo sagrado.
Asun Estévez
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario