Ti sempre
nesa rúa que desando
de regreso a min.
Na emoción das cousas
que están por vir.
Nese dourado lenzo
onde ninguén me buscou...
Ti sempre,
ese instante inextinguible
que me posúe,
esa condena doce
que ven para salvarme
e permanece.
Sempre ti,
principio e fin
que se enraíza
na miña nudez.
Voz que me sementa,
secreta luz
que me vive
e me fai eterna.
Asun Estévez (Medrar nas mans)
¡¡Que bonito Asun.!!
ResponderEliminarQue decirche.?..os teus poemas fanme sentir algo especial..:)
Un bico guapa!