Poesía, o lugar máis íntimo e profundo, a sublime caricia. Esa voz que o enche todo de vida. Poesía, navegarei en ti e fareite miña... Achégate! A porta está aberta. Entra...faremos xuntos o camiño.
lunes, 10 de febrero de 2014
Non quero esmorecer
Non quero esmorecer
co ollar baleiro
e as mans núas.
Quero sementar sorrisos
nas bocas envilecidas.
Espallar as voces.
Que falen os silencios
afogados nas gorxas.
Que os fantasmas que cabalgan
se confundas coas rochas.
Que se esmigallen no camiño
os cans esfameados
que baixan do monte.
Que renazan as pedras.
Que medren as primaveras.
Nesta noite
esnaquizarei os xemidos.
Neste tempo
son supervivente da esperanza.
Neste mundo
proclámome guerreira.
Non quero esmorecer
co ollar baleiro
e as mans núas.
Asun Estévez (Noites, amenceres...e algo máis)
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario