Soños esnaquizados

                                                      Naquel lugar...máis aló dos gritos do mundo.
                                                      Onde ningúen fala e ninguén escoita.
                                                      Fuxiron a esconderse, tras os cristais,
                                                      as ruinas dos soños que se esnaquizaron.

                                                      Ollos pechados, bágoas que queiman.
                                                      Linguas mudas que non teñen dono.
                                                      Ceo encapotado escarneces o día.
                                                      Formigas negras no embigo.

                                                      É a chuvia que cae, que trae e que leva
                                                      as ruinas dos soños que se esnaquizaron.
                                                      
                                                      Refuxio da alma o mar no cabelo.
                                                      Bicos da area nos pés cansos.
                                                      No horizonte un recuncho con herba fresca.
                                                      Arrepío de lume remexido coas ondas.
              
                                                     Arrecendes a vida...
                                                     suxeita a ela esquecer quero
                                                     as ruinas dos soños que se esnaquizaron.

                                                     Asun Estévez (Pel de muller)