Espellos

            Vou correndo...
                                      e tropezo.
                                    
                                            Mírome nos espellos.
                                            Descubro os estigmas noxentos
                                            que debuxan a miña fronte.

            Vou correndo...
                                       violenta.
                                            E rómpese o vestido
                                            que oculta a inocencia.

                                            E alí están eles,
                                            mirándome como se fose
                                            unha simple presa.

                                            Abro a luz.
                                            Estrangulo ao silencio.
                                            Libérome dos zapatos
                                            que tanto me apertan.
          
                                             É bótome ao camiño
                                             pisando herbas, lagartos,
                                             os velenos que nos destrúen.
           
           Vou correndo...
                                      mostrando o meu corpo pequeno,
                                      as raíces do meu peito.

                              Vou correndo...
                                                          Mírome nos espellos
                                                          e gústame o que vexo.

                                                          Asun Estévez (Noites, amenceres...e algo máis)