Xustiza

Chámanlle xustiza

Coñécela?

Din que viste de preto

que leva no rostro

mofa e desprezo.

O ollar é de xeo,

o sangue,

un fluído pegañoso

e escuro.

Arrastra as pernas

e calza cadeas,

esmigalla ao seu paso

calquera forma de vida.

Chámanlle xustiza...

e durme en cama de ouro

por enriba do mundo,

mentres outros...outros

dormen nas rúas...

e choran na sombra.

Chámanlle xustiza...

e os seus tentáculos

emporcan todo canto tocan.

O noso azul,

os nosos camiños,

a nosa liberdade.

Chámanlle xustiza

e houbo un día

que confiei nela.

Parva de min

sempre crendo en utopías.

Chámanlle xustiza...

e seica traba coma unha loba.

Así che chaman...

por chamarlle... dalgunha maneira.

Ata cando este silencio?

Este silencio consentido,

meu, teu

e de todos.

Dime ti ata cando?...

Dimo ti se o sabes.

Porque non hai dor

que o tempo cure,

nin haberá lugar

para agochar tanta vergoña

e tanta, tanta pena.

 

Asun Estévez